Er is een verhaal dat helder in beeld brengt hoe het voor een pure kinderziel moet zijn om in deze wereld geboren te worden. Hoe het moet zijn om te incarneren. Herkenbaar voor kinderen van nu maar vast ook voor vele volwassenen onder ons.

Het is geschreven in het boek”Het Fluisterkind” (Janita Venema) en voor mij is het het sprookje dat de methode PresentChild fundament geeft.

Het verhaal vertelt over een groot meer, een fijne plek voor vissen en andere organismen om te leven. Het meer is helder, zuurstofrijk, met zonlicht dat filtert in het water en voldoende voedsel en ruimte voor allen. Op een dag wordt aan een van de oevers van een instromende rivier een fabriek gebouwd, die vuile stoffen loost op het water. In het grote meer is in eerste instantie weinig van die vervuiling terug te vinden, maar met de jaren vertroebelt het water steeds sterker. Het gaat echter zo langzaam dat de vissen het niet echt merken. Ze raken er geleidelijk aan gewend, ook aan de veranderende omstandigheden in het meer die het gevolg zijn van de vervuiling.

Op een dag raakt een klein visje, dat geboren is in het heldere water van de rivier vóór de fabriek, de weg kwijt en belandt rechtstreeks van de schone rivier in het zeer vervuilde meer. Dat visje weet niet wat hem overkomt. Hij ziet niks, zijn huid zit dicht, hij kan niet ademen. “Het is hier niet pluis”? roept hij benauwd uit! De grote vis vraagt verbaasd wat er aan de hand is. Als het visje dat vertelt moet de vis lachen. “Kijk nou eens naar mij en de andere vissen, klein visje, dan zie je toch dat er hier niks mis is, wij zwemmen toch ook allemaal gewoon rond. Waarschijnlijk ben jij ziek”.

Naar mijn idee komt het vaak voor dat volwassene zó op kinderen van nu reageren: alsof ze ziek zijn. We labelen hen met ADHD, PDDNOS, ADD, ASS. Deze kinderen, pure zielen, regelrecht uit de bron, komen in een wereld terecht die voor ons bekend is, maar voor hen zo anders. Betekent dat dat ze het mis hebben? Of kunnen we iets van hen leren en hen serieus nemen? Hebben ze misschien eerder een begripvolle bedding nodig, waarin ze langzaam kunnen groeien in hun incarnatie? Deze Zielen hebben er in hun verlangen naar aardse ervaringen (LEVEN) voor gekozen geboren te worden in deze wereld, in deze tijd. Ze hebben er recht op de aarde te leren kennen, als een platform, waarop ze hun Ziel kunnen leven.

Hoe kunnen we onze kinderen hier in steunen?

Allereerst zullen we hen serieus moeten nemen, openstaan voor hun boodschap en die ter harte nemen. Misschien krijgen we dan zelfs ook weer zicht op onze eigen helderheid en wordt niet alleen het kind gelukkiger, maar ook wij heler.

In hun verlangen naar aardse ervaringen kunnen wij hen wegwijs maken. Het is fijn om de omgeving waarin je leeft te kennen, zodat je weet hoe je je daar als jezelf in kunt bewegen.

We kunnen hen helpen de gereedschapskoffer ‘persoonlijkheid’ te leren gebruiken. Hoe kom je op voor jezelf, hoe werk je samen met anderen, hoe leer je je grenzen bewaken, hoe leer je het stuur over je leven in handen te nemen ... dat soort dingen.

Maar bovenal kunnen we hen stimuleren contact te houden met hun essentie, waardoor ze geen geconditioneerde robots worden, maar een bezield leven kunnen leiden.

Kort gezegd: we kunnen er beter op inzetten dat we meestromen met deze zich ontwikkelende mens dan dat we hen dwingen in het keurslijf van het ‘vervuilde meer’.

In ieders horoscoop staat informatie over de essentie waarmee wij op aarde komen. Astrologen benoemen dat in de Zwarte Maan. Aan het begin van ons leven staan we daar nog dicht bij, maar als we ons IK en onze wil gaan ontwikkelen in de dreumes-en peuterfase, is het noodzakelijk om eerst de wereld te leren kennen, zodat je leert hoe je je tot je omgeving kunt verhouden. Vaak is dit ook de leeftijd waarop leer-en gedragsproblemen zich manifesteren, dikwijls met de labels die daarbij horen. Én met de medicatie die dan gegeven wordt, Ritalin of het verwante Concerta of Medikinet. Iets subtiels als onze energetische essentie kan daar moeilijk tegenop. In feite dichten deze medicijnen het Zielenkanaal af. Als de worsteling van ‘het heldere visje’ groot is, kan dat natuurlijk wel even rust geven. Maar als uiteindelijk geen contact meer met de Ziel mogelijk is, wordt het leven wel erg grijs en teleurstellend. Natuurlijk is hiervoor geen wetenschappelijk bewijs, maar je kunt observeren. Let maar eens op kinderen die medicatie krijgen: ze hebben inderdaad meer vat op hun focus en concentratie, maar zien ze er echt zo gelukkig uit?

Beschouw dit artikel niet als een pleidooi om in álle gevallen te stoppen met labels en medicijnen. Er zijn vast wél kinderen die daarmee worden geholpen. Maar realiseer je ook dat alleen maar leven in een wereld waarin we ons hebben leren aanpassen, niet voldoende is. Als we niet meer bij onze inspiratie kunnen komen, bij wat ons bezielt, voelen we ons niet héél en gelukkig.

Kinderen, op dit moment in de tijd, zijn gekomen als bruggen naar het Watermantijdperk, het begin van 13.000 jaar licht. Het is mijn verlangen hen serieus te nemen, te zien dat ze heldere visjes zijn, die niet ziek zijn, maar ons misschien wel iets te vertellen hebben. Wie weet laten ze ons zien dat ook wij volwassenen zo’n helder visje in ons hebben. En dat we onze krachten kunnen bundelen om samen de wereld helderder te maken.

In een volgend blog schrijf ik wat mij opvalt in horoscopen van kinderen vanaf eind 80-er jaren en welke handvatten daarin te vinden zijn om deze jonge mensen van nu te geven wat ze nodig hebben.

Van het verhaal van het heldere visje heb ik een meditatie gemaakt. Als je die wilt ontvangen op PDF en als geluidsbestand stuur me dan even een mailtje. margreet.andriol@gmail.com.

Margreet Andriol  www.margreetandriol.nl

Mijn artikelen →

Margreet Andriol